Według przedstawionego w pierwszej części planu jako pierwszy do naprawy jest błotnik tylny oraz przedni słupek. Zacząłem od tego ze względu na spory zakres prac dość istotny i czasochłonny dla całości naprawy. W klepaniu blach nie czuję się za dobrze, więc czas wykonania takiej pracy znacznie się wydłuża. Wprawiony blacharz z odpowiednim sprzętem zrobiłby to w kilka minut, ja z tylnym błotnikiem bawiłem się kilka godzin 😉

Po demontażu tapicerki wewnątrz bagażnika, mając nadzieję na jakiś spory otwór, którym dostał bym się do blachy poszycia, ukazały się zaledwie dwa otworki, w które ewentualny palec można włożyć i tyle. Były to typowe otwory do konserwacji profili wewnętrznych. Więc jakiekolwiek nadzieje o wypchnięciu blach łyżką poszły w zapomnienie. Pozostał tyko puller home made 😉

Jakiś czas temu wyczarowałem sobie taki oto pullerek w razie takiej sytuacji jak teraz. Już nie raz się przydał i dzięki niemu mogłem wyciągnąć wgniecenia bez większych problemów.

Przebieg prac tego etapu wyglądał następująco:

• Usunięcie powłoki lakierniczej z miejsc uszkodzonych tarczą RS.
• Wyciągnięcie wgnieceń do jak najlepszego kształtu blach sprzed zdarzenia.
• Aplikacja podkładu epoksydowego w miejsca po blacharce.
• Szpachlowanie, wyprowadzenie powierzchni i kształtu.
• Aplikacja szpachli natryskowej.
• Aplikacja podkładu epoksydowego.

Usunięcie powłoki lakierniczej z miejsc uszkodzonych tarczą RS.
Usuniecie powłoki lakierniczej przy pracach blacharskich jest konieczna z kilku powodów. Przede wszystkim łatwiej kształtować blachę no i po wyprostowaniu blach lakier i tak będzie uszkodzony i trzeba będzie go usunąć. Przy okazji nieraz można odkryć ciekawe niespodzianki pod lakierem w postaci braku blachy, a zamiast niej znajdziemy kit kładziony kielnią z betoniarki 😉
Słyszałem kiedyś wypowiedz jednego z lakierników, kiedy to dostał do naprawy samochód z pęknięciem szpachli na dachu. Było wiadome, że dach był w jakiś nieudolny sposób naprawiany, ale to co odkrył pod lakierem załamało wszystkich. Dach miał na prawie całej powierzchni głębokie wgniecenie zalane coś jakby wylewką samopoziomującą, na to kit podkład i lakier. Dziwne, przecież dach jest łatwo wyprowadzić i jest dostępny z obu stron…

Wyciągnięcie wgnieceń do jak najlepszego kształtu blach sprzed zdarzenia.
Tutaj użyłem mojego wspomnianego już pullerka. Zaznaczyłem sobie mazakiem miejsce gdzie ma być przełamanie błotnika, które wbite było do środka i pofalowane przy okazji. W zaznaczonym miejscu spawam migomatem gwoźdź, za który zaczepiam później pullrek i wyciągam blachę na zasadzie młotka odśrodkowego. Czynność powtarzam do uzyskania zamierzonego efektu.

Po wyciągnięciu blach i wyklepaniu, tak by uzyskać ich odpowiednią sztywność, obcinam gwoździe i szlifuję miejsce gdzie był spaw punktowy szlifierką na gładko. Mój sposób jest daleki od doskonałości i profesjonalnych pullerów, grzesząc głównie przegrzewaniem blach od środka poszycia, tempem i komfortem pracy o precyzji nie wspominając. Ale póki co nic lepszego nie wymyśliłem na tego typu okazje. Nooo w sumie bym skłamał, że nie wymyśliłem, bo jest pomysł tylko jeszcze nie zrealizowany. Chcę w niedługim czasie zbudować puller zbliżony do tych profesjonalnych gdzie na zasadzie zgrzewania biedą mocowane gwoździe do powierzchni blachy już bez użycia migomatu. Bazą ma być transformator od mikrofali. Ale póki co pomysł jest w fazie projektu gdzieś w głowie i mam nadzieję, że dojdzie do skutku i co najważniejsze sprawdzi się w praktyce. Oczywiście całe przedsięwzięcie opiszę tutaj 😉

Aplikacja podkładu epoksydowego w miejsca po blacharce.
Ten krok jest szczególnie istotny by porządnie zabezpieczyć blachę przed korozją po tak dużej ingerencji. Miejsce naprawy jeszcze raz przeszlifowałem tarczą RS by usunąć już dokładnie resztki lakieru i okopconą blachę po spawaniu. Odtłuściłem powierzchnię i aplikowałem podkład epoksydowy T4W 1:1 w dwóch pełnych warstwach na cały obszar naprawiany pistoletem mini z dyszą 1.0. Lubię aplikować epox takim małym pistoletem, ze względu na precyzję i cienkie warstwy. Podkład w wersji 1:1 jest na tyle rzadki, że daje się z powodzeniem aplikować tak małą dyszą i ładnie przy tym się rozlewa na gładko. Gdy epoxyd znalazł się na elementach konieczna była przerwa w pracach nad nimi ponad 12 godzin, po to by się porządnie utwardził przed szpachlowaniem.

Szpachlowanie, wyprowadzenie powierzchni i kształtu.
Przed rozpoczęciem szpachlowania podkład epoksydowy matowałem włókniną gruboziarnistą czerwoną. Jako pierwszej użyłem szpachlówki z włóknem szklanym T4W Pik Glass. Po utwardzeniu powierzchnię obrabiałem P150 na długim heblu oraz szlifierką na P100, tak by wypełnić tylko większe dołki i zrównać powierzchnię. Następnie poszła szpachlówka wypełniająca T4W Pik Full, którą wyprowadziłem wstępnie powierzchnię, łuki i kanty. Również P150 na klocku i długim heblu. Szpachlówka ta jest twarda i trudna w obróbce, stanowić będzie solidną bazę do wyprowadzenia kształtu już na gotowo.
Następna jest szpachla lekka T4W Pik Soft. Łatwa w obróbce jak i aplikacji. Tą szpachlą wyprowadzam już dokładnie kształt i powierzchnię elementów. Obróbka P150 i P240 ręcznie i szlifierką oscylacyjną. Tak wyglądał proces szpachlowania po kolei. Mimo sporej ilości warstw szpachlówek szacunkowo w najgorszych momentach ich grubość nie powinna przekraczać 3mm.

Najwięcej problemu było przy odbudowie idealnie prostej linii kantu przebiegającej w wzdłuż tylnego błotnika jest to bardzo trudne, jeśli robi się to ręcznie na oko. Zawsze pojawi się jakiś łuk i zniekształcenie. Tym bardziej, że patrząc na element szpachlowany niewiele widać jego kształt, głównie trzeba się wtedy kierować dotykiem. Oko oszukuje i tutaj nic nie poradzimy, a kładzenie kontrastów jakoś mi nie pasuje przy szpachlowaniu, no ewentualnie wykończeniowo w celu wyłapania niezauważonych wcześniej dołków w powierzchniach.

Podczas wyprowadzania kantu stosowałem technikę aplikacji szpachli metodą mokre na mokre. Wyglądało to tak…
Nakleiłem taśmę maskującą tak by jej krawędź była tam gdzie powinien być ten kant, kładłem warstwę szpachlówki na górną część elementu kończąc na taśmie. Dosłownie po chwili zerwałem taśmę, umyłem szpachelki w nitro, rozrobiłem kolejną porcję szpachlówki i przykleiłem taśmę tym razem już na wcześniej położoną szpachlę która już wstępnie się utwardziła. Nową porcję szpachli kładłem na dolną część elementu kończąc na taśmie. Po zerwaniu taśmy miałem zbudowany idealnie prosty kant, który po utwardzeniu mogłem obrabiać papierem na długim heblu. Cały zabieg nie może trwać dłużej jak 10min. W tym czasie szpachlówka zachowuje swoją aktywność chemiczną i połączy się z kolejną warstwą szpachli bez jej matowania.

Więcej o szpachlowaniu przeczytasz tutaj: Szpachlowanie samochodu.

Aplikacja szpachli natryskowej.
Bezpośrednio na wykończoną szpachlówkę P240 oraz okolice naprawy zmatowane również P240 szlifierką oscylacyjną aplikowałem dwie pełne warstwy szpachlówki natryskowej pistoletem z dyszą 2.5. Szpachlówka natryskowa ma za zadanie odizolować szpachlę od warstwy podkładu i lakieru. Zmniejszy to do minimum ryzyko wad lakierniczych, a przy okazji dopieści powierzchnię do perfekcji.
Po utwardzeniu się szpachlówki natryskowej szlifowałem nią P240 oraz P320 na klocku i długim heblu.

Aplikacja podkładu epoksydowego.
Ostatnim krokiem tego etapu naprawy jest aplikacja podkładu epoksydowego na całą powierzchnię naprawianą i okolice naprawy tak by pokryć szpachlówkę natryskową i przetarte miejsca w jej okolicach. Tutaj trzeba pamiętać by nie wyjechać za daleko z epoxydem by później nie wylazł spod podkładu akrylowego po jego szlifowaniu.

W takim stanie samochód wyląduje przed garaż pod plandekę i będzie czekał aż skończę prace nad pozostałymi elementami do momentu aplikacji podkładu akrylowego.

Często pytacie, czy samochód w podkładzie może stać na zewnątrz narażony na warunki atmosferyczne?

W podkładzie akrylowym nie, ze względu na zdolność absorpcji wilgoci przez ten podkład. Podkład akrylowy posiada sporo dodatków mineralnych, które sprawiają, że ma właściwości wypełniające. Taki podkład chłonie wilgoć dość szybko i bardzo wolno ją później oddaje. Zamknięcie tej wilgoci pod lakierem niemal, że gwarantuje powrót korozji i to w krótkim czasie. W jakimś stopniu sytuację ratuje podkład epoksydowy pod podkładem akrylowym, jeśli został tam aplikowany. Sam akrylowy położony na szpachlę i blachę gwarantuje problemy. Pozostawianie samochodu na zewnątrz, a tym bardziej jego eksploatacja w podkładzie akrylowym mimo użytego podkładu epoksydowego pod nim też nie do końca gwarantuje, że nic się nie stanie. Możemy mieć później problemy z jakością powłoki lakierniczej albo wadami pojawiającymi się po czasie. Tak że jak już musimy wystawić auto na zewnątrz, to tylko w podkładzie epoksydowym i to w dwóch pełnych warstwach całkowicie izolujących całą powierzchnię naprawianą. Podkład epoksydowy na bazie żywic i dodatków antykorozyjnych nie zawiera wypełniaczy mineralnych. Jest świetnym izolatorem wilgoci i ma dobrą odporność mechaniczną oraz bardzo dobre właściwości antykorozyjne.

C.D.N 😉